เขียน
ผมมักเขียนอะไรจากแรงขับภายใน
แรงขับที่คอยบีบรัด ร่างกาย สมอง และหัวใจ
ผมเขียนบ่อย และบ่อย นั่นไม่ใช่โชคดีเลย
เพราะ เขียน คือ ดัชนี ชี้วัด แรงบีบรัดที่อยู่ภายใน
เขียน ยิ่งบ่อย นั่นแสดงออกว่า ชีวิต ถูกล่ามร้อย ไว้ด้วยเรื่องราวนานา
บางที เราอาจหลงวนอยู่กับความคิดวนวก
บางที เราอาจหลงวนอยู่ในอารมณ์ รุ่มรวย ร้าวราน
บางที เราอาจปวดหัว มัวตา
บางทีเราอาจปวดขา ระบาดไปถึงใจ
ผมหวังว่าผมจะเขียนได้น้อยลง
นั่นหมายความว่า
ผมอาจกระตุกเครื่องล่ามร้อยได้อีกมากอักโข
7 comments:
ส่วนผมไม่ได้เขียนเลย
สงสัยเป็นพวกไม่ค่อยจะคิดอะไรเท่าไหร่ (ซึ่งจริงๆก็คงจะเป็นเช่นนั้น 555)
อีกอย่าง พอยิ่งว่าง มันยิ่งเขียนอะไรไม่ออก ไอ้เรื่องที่คิดอยากจะเขียนดองเอาไว้ในหัว พอถึงเวลาจริงๆ มันก็เขียนไม่ออกซะงั้น ดังนั้นแล้วผมคิดว่าคนที่เขียนอะไรได้บ่อยๆนี่ถือว่าดีเลยนะ แบบว่าจัดระเบียบสมองดีอะ
ดังนั้นเขียนมาเรื่อยๆนั่นแหละดีแล้วท่าน
พี่โต
แอนก็เป็น
ถ้าแอนไม่มีอะไรเขียนแสดงว่าช่วงนั้นชีวิตเริ่มเข้าที่
บางทีการได้พักต่อมกระตุกบ้าง ก็มีอะไรไหลออกมาเยอะนะ
ผมคล้ายกับพี่นะ
ถ้ามีพรู ถ้าเครียดพรู
ถ้าไม่คิดอะไรไปเก็ยสารส้มชีวิต
รอให้ แม่ม ตกตะกอน
555
Let's go the sea, let's go see the sunshine
Instead of getting fucked with this fucked world
555
^
^
^
จากข้อความข้างบนก่อน 555
ขอบคุณนะเคอะ ที่ทำให้อิฉันรู้ว่าโลกเราไม่ได้มีทรงกลมเหมือนผลส้มและเอียง 23 องศา ตามที่คุณครูเคยบอกมา
- -"
...
^^
ศิลปิน เขียนเรื่อง ต้องมีอารมณ์ร่วม
ถ้าสำหรับวิชาชีพผมนะครับ รวมถึงตัวอย่างคุณแม่ผมซึ่งเป็นคุณหมอนักเขียน นี่รู้สึกว่า
เวลาอยากเขียน ก็มักติดธุระ และไม่ว่าง
เวลาว่าง ก็ไม่สามารถเขียนได้ เพราะไม่มีอารมณ์ร่วม
ผมก็เป็นเช่นนี้แล
Post a Comment