กร้าน

ใบไม้ที่ต้องแดดต้องลมมาได้ระยะย่อมมิอาจคงความเขียวสดใส
ฝุ่นไคลอาจเกาะกุม พร้อมผิวพื้นที่หยาบกร้านลง บางทีเบาใบอาจเหี่ยงเหี้ยว
และปลิดปลิวร่วงรายลงพื้น

ชะตากรรมของใบไม้ อันแหลกลาญรานร้าว

หลายครั้งที่ผ่านมากับเหตุการณ์หลากหลายที่ผ่านมากระทบ
ผมนั่งสังเกตใจตนเองว่ามันชักจะหยาบกร้านขึ้น
บางทีการที่เราอ่อนไหว ไว้ใจ อาจนำพาเราไปพบกับเหตุการณ์ที่นำความเศร้ามาสู่ใจ
ไม่ว่าเราจะเป็นผู้กระทำหรือถูกกระทำ
บางทีก็ไม่อาจกล่าวได้ถนัดนักว่าใครเป็นผู้กระทำหรือผู้ถูกกระทำกันแน่
เพราะสัจจะมันซับซ้อนหรือง่ายดายเกินกว่าจะแบ่งแยกได้

ใจที่กร้านขึ้น มันแข็งๆ มันรับรู้สัมผัสต่างๆได้น้อยลง
มันเย็นชา ร้อนหนาวน้อยลง เลือดเย็นมากขึ้น

มันเหมือนอยู่ในโลกไร้ฤดู

บางทีผมกลับชอบให้น้ำตาไหล
มากกว่าการไม่รู้สึกรู้สม

บางทีผมชอบรการะเบิดหัวเราะได้ดังๆ
มากกว่าการทำขรึมเพื่อให้ดูดีมารยาท

โลกเราสอนให้เราเย็นชา
ไปพร้อมๆกับส่งเหตุการณ์มาทุบตีหัวใจให้ร้านร้าว
จนกลายเป็นความด้านชา

ชะตากรรมของจิตใจบางทีก็ไม่ต่างจากใบไม้

ผลิใบ

เขียวสด

ฉาบฝุ่นไคล

แห้งเหี่ยว

ปลิดปลิว

.........

ในหนทางแห่งความหยาบกร้าน

ผมหวังว่าใจจะไม่ยอมแพ้

ต้องอดทนชำระล้าง

เพื่อให้ใจกลับมาสดใสเหมือนยามอรุ่ณรุ่ง

........

และบางที ในความหยาบกร้าน

อาจหมายถึง การเกิดใหม่

การผลิใบของสิ่งที่ใหม่สดกว่า

ผมคงได้แต่เฝ้าดู ยอมรับ

ตามที่มันเป็น