ขุนเขาแห่งความตาย

โลกนั้น ในบางทิวทัศน์ประกอบด้วยขุนเขาอันสลับซับซ้อน ขุนเขาเป็นสันฐานของการชนและการดันตัวขึ้นของแผ่นเปลือกโลก ลักษณะของขุนเขาใช่หรือไม่ที่ในด้านหนึ่งทำให้เรามองเห็นสิ่งต่างๆจากเบื้องล่างได้ทั้งหมด แต่อีกด้านมันคือการปืดล้อมตัวเองไว้ในความสูงชัน

ใช่หรือไม่ที่ยอดเขาตระหง่านง้ำนั้นมีพื้นที่น้อยเกินไปให้กับการมีชีวิตอย่างธรรมดา มีคนมากมายพยายามพิชิตยอดเขา พิชิตพื้นที่ที่ดำรงชีวิตอยู่ไม่ได้เพียงเพื่อเป้าหมายบางอย่าง รายทางของภูเขาใหญ่ๆ อย่าง เคทู แอลไพน์ หรือ หิมาลัย ล้วนปักป้ายในบางจุดด้วยศพของเหล่านักพิชิต คนเรามักหาวิธีเสริมส่งความภูมิใจด้วยการพิชิตยอดเขา ลูกแล้ว ลูกเล่า ลูกแล้ว ลูกเล่า จนกว่าเขาจะกลายเป็น ผู้ปักป้ายบอกทางเสียเอง ผู้ยิ่งใหญ่ประดามีและเคยมีในโลก ล้วนคือผู้พิชิต หรือ ครั้งนึงเคยเป็น ผู้อยากพิชิตยอดเขา ยิ่งจำนวนยอดเขาที่พิชิตได้มีมากเพียงใด ยอดเขาในจิตใจก็ยิ่งสูงล้ำขึ้นเรื่อยๆ แต่นั้นก็อีก ชีวิตมักออกบัตรเชิญ ในนาม ความอยู่รอดธรรมดาๆ ไปกระทั่งถึง ความต้องการในการพิสูจน์ตนเอง สุนทรวจีเสริมกำลังใจ ปรัชญาชีวิต และแม้แต่ศาสนา ก็กลายมาเป็นเครื่องรางของนักเดินทางที่ต้องนำติดตัวไป เราทุ่มเทชีวิตทั้งหมดไปกับ ขุนเขาของเรา เล็กบ้าง ใหญ่บ้าง ต่ำบ้าง สูงบ้าง เมื่อเราไปถึง เราอาจสร้างบ้านบนนั้น ไม่อยากออกไปไหน จนกว่าความตายจะมาเยือน จึงไม่น่าแปลกใจ ยิ่งกาลผ่านเวลาเปลี่ยน เราล้วนต่างโดดเดี่ยวมากขึ้น เพราะเราล้วนนอนหลับลึกขึ้นลึกขึ้นในหุบเขาส่วนบุคคล จากจุดเริ่มต้น เราอาจเคยติดต่อกับใบไม้ ผีเสื้อ และหนอนน้อยข้างทางกลับบ้าน เรื่องที่เกิดขึ้นในวัยเยาว์ล้วนแสดงออกว่าเราเคยเป็นสิ่งมีชีวิตในที่ราบ เราติดต่อสัมพันธ์กันในแนวราบ เราสนใจทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว เราเคยมีเพื่อนมากมาย แต่เพื่อนของเราน้อยลงเรื่อยๆนับแต่เราเริ่มรู้จักเพื่อนคนแรกจนถึงคนสุดท้าย เราเคยสนใจรั้วของทุกโรงเรียน แต่ความสนใจเราลดลงเมื่อเรามี โรงเรียนของเรา มีหลายอย่างมากมายในวัยเยาว์ที่เราไม่รู้ แต่มันหมดความน่าสนใจลงเมื่อเรามี ตัวเราและของเรามากขึ้นเรื่อยๆ สิ่งรายรอบหยุดลง เมื่อ ขุนเขาแห่งความตาย ของเราได้ปิดล้อมเราไว้หมดแล้ว ขุนเขาของเรา ที่เรียกว่า ความตายนั้น ดูไม่ผิดอะไร จากขุนเขาเรารบรากันในนามของ เพศ ชาติ อุดมการณ์ ความคิด ความขัดแย้งประดามีล้วนเกิดจากคนที่อยู่ต่างขุนเขา แล้วจะไม่เรียกว่าขุนเขาแห่งความตายได้อย่างไร ที่สนามบิน เด็กแขก กับ เด็กฝรั่ง ต่างเล่นกัน วันนึงที่ผ่านไปของเด็กแขก สังคมจะค่อยๆสร้างขุนเขารายล้อมตัวเขา และวันนึงเขาจะมาพบเพื่อนเล่นรายทางของเขาที่สนามรบแห่งใดบนโลก กาลเวลาที่ผ่าน สายน้ำที่แห้งขอด ดินแดงระแหงระเหิด ในภาวะบนขุนเขา ชีวิตคือความตายทั้งเป็น มีแต่ผู้ที่เห็นตนเองและขุนเขาของตนเองเท่านั้นที่จะรอด ทางขึ้นยิ่งคดเคี้ยวเพียงใด ทางกลับแทบจะไม่ต้องกล่าวถึง ,,,,,,,,,,,,,, ในหนทางแห่งขุนเขา ขุนเขาแห่งความตาย เมื่อเราตระหนักรู้ เทือกเขาอาจถล่มทลายลงต่อหน้า