พักแรม รอนทาง

ฉันไม่รู้ว่าใครสร้างฉันขึ้นมา
ใครกันที่ประทานโครงร่าง เส้นใย และจิตใจ
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง จิตใจ
จิตใจที่คอยขึงชักฉันไว้ ด้วยอารมณ์นานา

ฉันเชื่อว่าเธอก็คงเหมือนฉัน
เราอาจมีหน้าตา โครงเค้าที่แตกต่างกัน
เราอาจรากเหง้า ปูมหลัง และตัวตนที่แตกต่างกัน
แต่ใช่หรือไม่ที่เราล้วนเป็นทาสผู้ถูกเชิดชัก

ในการสังเกตและเฝ้ามอง
ชีวิตมักเคลื่อนคลี่ ไปสู่ความรวดร้าวเสมอ
ไม่ว่าจากจุดใดไปสู่ จุดใด
อย่างดีที่สุด ใครบางคน ฉันหวังว่าเป็นเธอ
อาจมีความสุขสมหวังได้ทั้งชีวิต
แล้ว ความตาย ก็บอกว่า จบมันลงซะ
นั่นก็เป็นความรวดร้าว มิใช่หรือ
เว้นไว้เธอจะจากไปแบบไม่รู้ตัว

ฉันผู้เปลี่ยนเส้นทางเดิน
จากภายนอกสู่ภายใน
ยิ่งค้นลึก ยิ่งลับลึก
ยิ่งเดินทาง ยิ่งพบเห็นความปวดร้าวภายใน
ในบางทีที่อ่อนแรง ชีวิตก็กลับมาเชิดชักให้เราเดินหลงทางสู่ภายนอก
และเมื่อความร้าวรานมาเยี่ยมเยือน ดุจดังฤดูร้อนมาแผดเผา
ก็อีกครั้งที่ผู้อ่อนหัดอย่างฉัน ต้องเรียกพลังที่มีอยู่น้อยนิด
มาต่อสู้กับแรงเร่งเร้าที่รัดรึงขึงกาย และจิตใจให้เขม็งเกร็ง

ฉันหวังว่า ฉันจะผ่านมันไปได้โดยเร็วกว่านี้

เพราะเบื้องหลังของชีวิต
ที่ไร้ซึ่ง มายาภาพ

มันสวยงามเหมาะแก่การ พิรี้พิไร อ้อยอิ่ง
ในอนันตกาล อันรุ่มรวย เยือกเย็น
มิใชหรือ

ฉันต้องเดินทางต่อไป
สู่ส่วนที่ลึกที่สุด
ที่ไม่มีอะไรเหลืออีกเลย

ขอให้เธอทุกคนโชคดี