จุดโหวงเหวง

ชีวิตผมกลับตาลปัตรมาได้หลายระยะ
ผมรู้สึกว่า งานหลักของผม คือ การเดินทางเข้าไปภายใน
ส่วนงานที่เหลือเป็นงานรอง

บางทีผมรู้สึกว่า ทำไมผมขี้เกียจจัง
วันๆเอาแต่นั่งลืมตาเฉยๆ
และก็คอยตามรู้ตามดู
กายใจว่ามันจะเต้นระบำไปทางไหน

แต่บางทีก็กลับมาเตือนตัวเองว่า
อีการนั่งอยู่เฉยๆนี่แหละบางทีอาจเป็นหน้าที่หลัก
ของการเกิดมาเป็นคน
ที่ยังมีงานในเชิงวิวัฒนาการที่ต้องทำอีก

รู้สึก ถึงกายใจไปเรื่อยๆ
จนผมรู้สึกว่าตัวมันเบาๆขึ้น
ใจกระเทือนน้อยลง

จนมาถึงจุดที่ผมรู้สึกโหวงเหวง
เหมือนว่าตัวเองกำลังจะหายไป
แต่มันก็ยังมี
แต่มันก็โล่งๆ โหวงเหวงพิกล

........

สิ่งที่ผมพบด้วยความรู้สึก

ธรรมชาติของใจและกายย่อมส่งอออกนอกไปหาโลก
เราห้ามมันไม่ได้ เพราะมันไม่ใช่เรา
หน้าที่ คือรู้สึกในทุกขณะว่าอะไรมันกระเพื่อมหวั่นไหว
แค่รู้ ก็จบแล้ว

ผมยังพบอีกว่า ธรรมะ เป็นเรื่องธรรมดา
ต้องรู้สึกอย่างคนธรรมดา
ธรรมดา คือ กายใจเป็นไตรลักษณ์

มันไม่เที่ยง ( อนิจจัง )
มันเป็นทุกข์ ( ทุกขัง )
มันบังคับไม่ได้( อนัตตา )

รู้สึก รู้สึก

ผมมาอยู่ในจุดโหวงเหวง
ไม่รู้ว่าต่อไปจะเจออะไรอีก