ดาว

ดาว

เวิ้งฟ้ากว้างยามค่ำคืน ที่ริมระเบียง ทอดตาไปในเวิ้งจักรวาล

บนโลกที่ผมอยู่ ผู้คนในซีกมืดอาจกำลังหลับไหลไปในยามค่ำคืน ส่วนผมเพียงแต่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ตัวเดิม

ความเงียบภายใน คือ ธรรมชาติที่ปรากฏ เงียบจนรู้สึกว่าบนโลกมีผมอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น

ความเงียบที่รัก เมื่อเธอเดินเข้ามาทักทาย และผลักดันชีวิตฉันให้ก้าวเข้าสู่ความอิสระ สิ่งเดียวที่ฉันรับรู้คือ ความเงียบและไม่สั่นไหว ไม่สั่นไหวกับความทุกข์ทรมาน และความแสบสันต์ของหลุมอารมณ์อย่างในอดีต

มาวันนี้ ผมได้กลับมาอยู่ในชีวิตที่แท้จริง คือ การเกิดคนเดียว อยู่คนเดียว และตายคนเดียว เพราะแม้แต่บางครั้งคู่รักที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกันอาจกำลังฝันคนละเรื่อง ทั้งในยามหลับและตื่น

ความสุขจากการอยู่คนเดียวที่ดีที่สุด คือ การเลิกเรียกร้องสิ่งใด จากใคร และแปรเปลี่ยนเป็นภารกิจที่ต้องทำเพื่อผู้อื่นที่ยังไม่อาจรอดหลุดจากตาข่ายของความทุกข์

ความไม่อาจเรียกร้องได้ ความแปรปรวน เคลื่อนที่ คือ สามัญลักษณะที่ต้องเข้าใจ และถอนใจออกความเคลื่อนไหวเหล่านั้น

สายลมเย็นเพียงวูบ อาจทำให้สบายกายและใจ แต่มิทันจะได้ทักทาย สายลมร้อนอาจสลับสับเปลี่ยนเข้าโลมโลบผิวกร้าน หน้าที่ของเรา คือ อย่าเรียกร้องสายลมเย็น หรือทัดทานความร้อนลุ่ม เพียงแต่เผชิญกับมันในทุกฝีก้าวของชีวิต อย่างเข้าใจ

ในบางทีอาจมีผู้คนแวะเวียนเข้าในชีวิต ก็ขอขอบคุณสำหรับการให้จากทุกท่านที่ผ่านพบ
และสำหรับบางคนที่ผมได้กลายเป็นสายลมร้อนสำหรับเขาและเธอ ก็ขอให้เขาและเธอมีความสุข

.................................................

ในค่ำคืน บางทีบนโลกอาจไม่มีใครอยู่เลยสักคน

ผมมองขึ้นไปที่ดาวดวงเล็กๆดวงหนึ่งที่อาจจะยังไม่มีใครตั้งชื่อ แล้วพาลคิดว่า จะมีดวงตาของใครสักคนเฝ้ามองผมอยู่

หากเธอมีจริง ผมเพียงแต่อยากกระซิบผ่านฟ้า และห้วงอวกาศ ว่า ผมนั่งอยู่ตรงนี้นะ

เพียงเท่านี้ ก็มากเกินพอ

..................................

บุญรักษา ชีวาสดชื่น