หลงทาง

เที่ยวเดินทางมักมีจุดกำเนิดจากอะไรบางอย่าง
อะไรบางอย่างที่ผลักดันเรา ให้เดินทาง
แรงผลักดังกล่าว ส่วนใหญ่มีที่มาจากตัวเราจริงหรือ

แม้ว่าเรา ด้วยอัตตาของเรา เราบอกกับตัวเองว่า
เราเป็นผู้เลือกเส้นทางดังกล่าวด้วยตัวของเราเอง
แต่จริงหรือที่เราเป็นคนกำหนดหมุดหมายนั้นด้วยตัวเราเอง

เราเคยตรวจสอบลึกลงไปถึงรากเหง้าของมันหรือไม่
รากเหง้า ที่ว่าอาจเป็น เจตนาที่ซ่อนอยู่ในใจของเราเอง
เจตนา ที่บางที่เราสำคัญว่ามันเป็นเรา เป็นทั้งหมดแห่งความเป็นเรา

แต่หากลองมองย้อนกลับไปในอดีตอันละเอียดและซับซ้อน
เราอาจพบว่า แท้จริง ความคิด ทัศนคติ ความรู้สึก นิสัย
อาจไม่ได้เป็นของเราโดยแท้จริง

การเดินทางบางที่อาจสำคัญกระมัง
ในหลายเที่ยวเดินทางมีสิ่งต่างๆให้เราต้องสังสรรค์ผ่านประสาทสัมผัสมากมาย
ทั้งสถานที่ ผู้คน ถนน ซอยแคบ กระทั่งอนสาวรีย์ยิ่งใหญ่
แต่สิ่งที่เราอาจสำรวจลงไปให้ลึกขึ้น ลึกกว่าความสุขหรือทุกข์ที่เราได้สัมผัสในแต่ละเที่ยวเดินทาง
สิ่งที่ลึกล้ำนั้น บางที่อาจแอบซ่อนอยู่ในหัวใจของเราเอง

ใครหลายคนอาจกำลังยืนอยู่ใต้แสงไฟข้างถนนยามค่ำคืน
แน่นอนเขาอยู่ในสถานที่ และเวลา ทางกายภาพเดียวกัน
แต่เจตนาซ่อนเร้นที่นำเขาเหล่านั้นมาอยู่อาจต่างกัน

และหลายครั้งที่กรอบแห่งเจตนาอาจทำให้สถานที่ และเวลาหมดความสำคัญลง
เพราะกรอบเหล่านั้น ทำให้เขาทั้งหลาย ไม่เคยแม้แต่จะทักทาย หรือ มองเห็นซึ่งกันและกันแต่อย่างใด

และแม้แต่กรอบอันแคบคับ ที่เรียกชื่อว่า ความรัก
ในบางครั้งอาจเป็นเพียงการเดินชนกันของผู้หลงทางสองคน
ผู้หลงทางบนถนนแห่งความสัมพันธ์
บางทีเขาเหล่านั้น อาจมิได้ดำรงอยู่ในกันและกัน
เขาอาจมิได้เห็นกัน หรือ เข้าใจกัน

บางทีสิ่งที่เรียกว่า ความรัก
อาจเป็นเพียงการเดินทางอันโดดเดี่ยวที่แต่ละคนล้วนเดินไปบนกรอบอันคับแคบ
กรอบที่นำเราไปพบปะกับอารมณ์ความรู้สึกมากมาย
และนั่น บางที่ อาจเป็นห้วงคำนึงที่เป็นดั่งฟองน้ำโป่งพองครอบคลุมจิตใจของเราไว้ชั้นแล้วชั้นเล่า
แล้วเรายังจะเรียกสิ่งนั้นว่า ความรัก กันอีกหรือ

เจตนามากมาย นำเราเคลื่อนที่ไปบนหนทาง มากมาย
นำเราไปสู่กิจกรรมมากมาย
ในเกือบทุกครั้ง เรายินดีที่จะเดินทางไป
และแม้บางครั้งเราจะหยุดอยู่กับที่ แต่ที่จริงเจตนา
คือผู้บงการให้เราเดินทางไปบนเส้นทางแห่งการหยุดนิ่ง

กายของเรา มันเป็นของเราจริงหรือ
ความคิดที่เราสำคัญมั่นหมาย มันเป็นของเราจริงหรือ
ความรู้สึกต่างๆมันเป็นของเราจริงหรือ
แล้วอะไรเป็นแกนกลางแห่งการดำรงอยู่

เรานั่งฟังเสียงหัวใจของเรา
ฟังด้วยความรู้สึกที่มีอยู่
บางที่เราพบกรอบจำกัดมากมาย
และเช่นกันที่เพื่อนของเราก็มีกรอบจำกัดของเขาเช่นกัน

ทั้งหลาย ทำให้ข้าพเจ้าสงสัยว่า
เมื่อเรากล่าวคำทักทาย เราทักทายกันจริงหรือไม่
เมื่อเราจับมือ เราจับมือกันจริงหรือไม่
เมื่อเรากล่าวถ้อยคำ เราได้พูดกันจริงหรือเปล่า
เมื่อเราบอกรัก เรารักเขาจริงหรือ

สิ่งที่เราครุ่นคิด

บางทีผู้คนบนโลกนี้อาจไม่มีใครเลย
หรือมีแต่เราไม่รู้จัก

บางทีเราอาจเป็นคนหลงทาง
หลงอยู่ในเจตนาอันวกวน

โดยที่เราไม่เคยได้สัมผัสสัมพันธ์กันอย่างแท้จริง

เจตนาที่นำเรามา เริ่ม หลงทางข้างๆกัน
หลงทาง ไปด้วยกัน
และ แยก กันหลงทาง

อย่างหนึ่งที่ข้าพเจ้าเห็น
ในโลกแห่งการหลงทาง
ที่นี่ไม่มีความรัก
จนกว่า เจตนาซ่อนเร้นอันเป็นกรอบอันคับแคบ
จะถูกทุบทิ้ง

ข้าพเจ้าหวังเช่นนั้น กับตัวข้าพเจ้าเช่นกัน