ผม : ดวงจันทร์ และผีพุ่งใต้

ผมนั่งเงียบๆอยู่ในห้องพักแถบโอลิมเปีย มิวนิก
กับหนังสือเล่มเดิมๆ หนังสือบางเล่มผมอ่านมันเกินยี่สิบรอบ
โดยในการอ่านแต่ละครั้ง มันเหมือนกับว่าผมได้ค้นพบอะไรใหม่ๆ
อะไรใหม่ๆที่ว่า คือ ตัวผมเอง

นานมาแล้ว ที่ผมเกิดมาในโลกใบนี้
ผมยังจำความได้ดีในหลายฉากตอนเมื่อครั้งยังเด็ก
มันเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้
ความทรงจำอาจไม่ต่อเนื่องเหมือนภาพยนต์เรื่องหนึ่ง
แต่มันก็พอนึกออกเป็นฉากๆ

ผมเกิดในครอบครัวชาวนา ฐานะค่อนข้างมั่งมี มีที่ดินราวๆสองร้อย
ผมเป็นคนมีสองบ้าน บ้านเหนือ กับบ้านใต้
บ้านเหนือเป็นบ้านที่ตาของผมอาศัยอยู่กับยาย
บ้านใต้เป็นบ้านที่ผมอยู่กับพ่อแม่
ตอนเด็กๆบางวันผมก็อยู่บ้านเหนือ บางวันก็อยู่บ้านใต้

ในทุกๆเย็นตาของผมจะขี่แมงกาไซค์ มาทานข้าวที่บ้านใต้
วันใดที่ผมต้องค้างกับตา สมัยนั้นหนทางยังเป็นลูกรัง มีป่าไผ่รกทึบตลอดทาง
ผมจะกอดตาไว้แน่น เพราะกลัวผี
ระหว่างทางผมชอบมองดวงจันทร์ และยังจำภาพทิวไผ่ยามต้องแสงจันทร์ได้ดี
รถวิ่งไป ผมมองดวงจันทร์ และทิวไผ่ สวยงาม แต่ก็อดฉงนมิได้ว่า ทำไมดวงจันทร์ต้องวิ่งตามผมไปด้วย
และเมื่อมาถึงบ้านตา ผมแหงนหน้าขึ้นมองดวงจันทร์
และก็พบว่าดวงจันทร์ก็มองมายังผมเช่นกัน
เมื่อเราวิ่ง ดวงจันทร์ก็ตามเรา
เมื่อเราหยุดดวงจันทร์ก็หยุดมองเรา
นั่นคือการค้นพบแรกๆในชีวิตของผม
ดวงจันทร์ ทิวไผ่ แมงกาไซก์ของตา บ้านเหนือ
ผมรู้สึกว่า ทุกอย่างช่างกว้างใหญ่
และผมไม่รู้อะไรมากนัก
จึงได้แต่เดินตามตาขึ้นบ้านและเข้านอน
.........

บ้านใต้ ข้างๆติดกับวัด
ฝั่งตรงข้ามถนนเป็นโรงเรียน
ผมเคยเรียนที่โรงเรียนแห่งนั้น
เป็นโรงเรียนบ้านนอกเล็กๆ
จำได้ว่าไปเรียนแค่วันเดียว
ก็วิ่งร้องไห้กลับบ้าน
แม่ผมกลัวจะโดยรถชนตาย
เลยส่งไปเรียนอีกโรงเรียนที่มีรถมารับส่ง
โรงเรียนนี้อยู่ไกลจากบ้านผมไปเกือบสิบกิโล

ด้วยความที่บ้านผมอยู่ไกลที่สุด
รถโรงเรียนจึงมารับผมเป็นคนแรก
ด้วยเหตุนี้ แม่ผมจะต้องปลุกผมแต่เช้าประมาณตีสี่
เมื่อปลุกผมขึ้นมาได้ แม่ก็จะไปหุงข้าว
มีอยู่ครั้ง จำได้ว่า เป็นช่วงกำลังสร้างบ้านใหม่
ทั้งครอบครัวก็เลยไปปลูกเพิงพักอยู่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก
ผมตื่นขึ้น เดินเกาะชายผ้านุ่งแม้ที่กำลังเดินไปหุงข้าว
ระหว่างที่แม่กำลังติดเตาถ่าน
ผมแหงนขึ้นไปบนท้องฟ้า
เห็นลูกไฟสีขาวดวงมหึมาตกลงมาจากท้องฟ้า
ผมตะลึง
และถามแม่ว่า มันคือะไร

แม่ผม ตอบว่า ผีพุ่งใต้

พอได้ยินคำว่า ผี ผมก็กลัวจนตัวสั่น วิ่งเข้าไปกอดแม่

ดาวตก ดวงนั้น ยังอยู่ในความทรงจำของผม
มันใหญ่ และก็สว่างมาก

ในห้วงคำนึง ที่ผมพอนึกออก

ผมรู้สึกว่า ทำไมโลกนี้มีปรากฏการณ์อะไรแปลกๆมากมายจัง

ดวงจันทร์ที่วิ่งตามผม ผีพุ่งใต้

แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมก็ยังรู้สึกปลอดภัย

เพราะขณะที่ดวงจันทร์วิ่งตามผม ผมก็กอดตาไว้แน่น

และขณะที่ดาวตกสว่างบนท้องฟ้า ผมก็กอดแม่ไว้แน่นเช่นกัน

โลกนี้มีอะไรให้เราดูมากมาย สำหรับเด็กคนนั้น

และเมื่อเด็กคนนั้นกลัว ก็ยังมีตา และแม่คอยอยู่ข้างๆ

ผมไม่รู้หรอกว่า ชีวิต คือ อะไร

ผมแค่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า

และมองมันด้วยความรู้สึกแปลกใหม่อยู่ตลอดเวลา

มันเป็นห้วงแห่งความทรงจำเล็กๆ

ซึ่งถ้ามีเวลาผมจะเล่าเรื่องอื่นให้ฟังอีก