หัวใจดวงน้อย กับ ดวงใหญ่ที่สุดในโลก

ผมไม่รู้ว่าผมจำความได้ตอนกี่ขวบ
พอเริ่มเห็นแสง เห็นหน้าผู้คน ฟังรู้เรื่อง ด่าเป็น
ก็รู้ว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ไม่ไกลจากผม
ผู้หญิงที่มีหัวใจดวงใหญ่ที่สุดในโลก
แม่ผมเอง

แม่ ไม่ว่าของผม หรือของคุณ เป็นคนที่สวยที่สุดเสมอ
ทำอาหารอร่อยที่สุด ซักผ้าสะอาดที่สุด กอดเรา หอมเรา
รักเรามากที่สุด วัยเด็กสำหรับคนมีแม่ จึงเป็นความสมบูรณ์
หากใครไม่มีแม่ ให้แม่ผมไปกอดคุณก็ได้
แม่กอดดีนะ กอดที่ไรผมมีความสุขทุกที
แต่ต้องคืนนะ ของรักของหวง

บ้านผมเป็นร้านขายของชำตามต่างจังหวัด
พ่อผมมีอาชีพ ทำนาและเป็นกำนัน
แม่ผมขายของ
ผมจำได้เราเคยมีอาชีพขายผ้าตามตลาดนัด
สมัยก่อนตลาดนัด มันเป็นตลาด นัด จริงๆ
คือในหนึ่งเดือนจะมี ๓๐ นัด สองรอบ รอบละ ๑๕ นัด
เริ่มงงละซิ ตลาดนัด คือ นัดกันจัดตามวัด ๑๕ วัด วัดละสองรอบต่อเดือน
โดยการนัดจะนับตามระบบดวงจันทร์
ขึ้น ๑ ค่ำ วัดนี้ ขึ้น ๒ ค่ำ วัดโน้น เป็นต้น

แม่ผมเป็นคนสวยนะ ส่วนพ่อผมเป็นชาวนาตัวดำ หน้าแก่
เวลาไปขายของกันที่ตลาดนัด ชอบมีคนมาจีบแม่
พอจีบแม่เสร็จ ก็เดินเข้าไปไหว้พ่อผม เพราะนึกว่า พ่อผมเป็น พ่อของแม่
เมื่อถึงเวลาเฉลยทีไร ไอ้หนุ่มโชคร้าย ก็จะเดินหน้าเจื้อนหนีไป
เกือบเจอบาทา

ผมชอบไปที่ตลาดนัด วิ่งไปร้านโน้น ร้านนี้
กินขนม ไอติม ก๋วยเตี๋ยว ลอดช่อง สารพัด
พอกลางวันก็นอนหลับไป รู้ตัวอีกที
ก็มานอนอยู่บนรถ ในระหว่างทางกลับบ้านซะแล้ว

นึกแล้วก็มีความสุข
ผมก็คาดเดาว่าตอนนั้น
พวกคุณก็มีความสุขเช่นกัน
เพียงแต่เราเกิดกันในคนที่ คนละบริบท ก็เท่านั้น
ความสุข หน้าตา มันเหมือนกันหมดแหละครับ
มันไม่เลือกที่เกิด หรือคนที่มันจะเกิดด้วย

..................

ตอนผมหกขวบ
มันเป็นตอนกลางคืน
ผมนอนร้องไห้อยู่บนเตียง

ผมเปลี่ยนสถานภาพตัวเอง จากลูกของแม่
มาเป็นนักเรียนประจำซึ่งตั้งอยู่อีกจังหวัด
ตอนกลางวัน ไม่กล้าร้อง อายคน
พอดับไฟเข้านอน น้ำตาก็ไหลออกมา
หลังจากที่กลั้นไว้ทั้งวัน
นอนร้องไห้ ในความมืด
ตอนนั้น ผมคิดว่าช่างน่าอาย
แต่ใครจะไปรู้ ในค่ำคืนนั้น อาจมีผู้ร่วมชะตากรรมเดียวกับผม
ลูกของแม่ทั้งหลายที่อาจนอนร้องไห้น้ำตาเปรอะหมอนเช่นเดียวกับผม

คุณเชื่อไหม นับแต่วันนั้น วันแรกในโรงเรียนประจำ
บ้าน ไม่ใช่ภูมิลำเนาของผมอีกต่อไป
หกปี ที่ได้อยู่กับแม่ และกว่า ๒๕ ปีแล้วที่ผมออกจากบ้านมา
อย่างที่ผมบอกคุณว่า เมฆบ้า พเนจร จริงๆ
จากบ้านเกิดของผม ไปอยู่อีกจังหวัด ๖ ปี
อยู่เมืองหลวงอีก ๑๗ ปี มาอยู่เมืองนอกก็เข้าปีที่สอง
แต่ผมก็ไม่เคยลืมบ้าน

บ้านที่พอผมไปถึงและลงจากรถเมื่อไร
จะมีผู้หญิงแสนสวยยืนยิ้มรอผมอยู่
ผู้หญิงที่เคยกอดผมมาตั้งแต่เด็ก

.................

มันเหมือนเม็ดน้ำ น้อยๆ ที่ได้ไหลคืนกลับทะเล
เป็นความไพศาล สงบ ลึกล้ำ เมื่อเรารู้ว่าเราเป็นใคร มาจากไหน
เมื่อเราไหลกลืนเป็นเนื้อเดียวกับความกว้างใหญ่ของความรัก

หัวใจดวงน้อย กับ ดวงใหญ่ที่สุดในโลก
คือ ผม กับ แม่ผม
และคุณ กับ แม่ของคุณ
ซึ่งเธอก็มีหัวใจดวงใหญ่ที่สุดสำหรับคุณเช่นกัน

..................