Ronins in Jazz Fest

Ronins in Jazz Fest

เป็นหลายครั้งที่ผมแวะมาเดินเล่นที่หัวหิน ทะเลที่ผมรักที่สุด แต่เป็นครั้งแรกที่ผมแวะมาเดินเล่นหัวหินเพื่อฟังดนตรีแจ๊ส

แจ๊สก็เป็นดนตรีชนิดหนึ่งที่ผมชอบฟัง โดยเน้นไปที่ แจ๊สแบบบัลลาด กับบอสซ่า เน้นฟังแต่เพลงตลาดๆ เนื้อร้องหวานๆ แต่ถ้าเป็น แสตนดาร์ด หรือ แจ๊สพันธ์อื่นๆ ผมจะหลับ

ศิลปินแจ๊สคนโปรดของผม อาทิเช่น หลุยส์ อาร์มสตรอง ,แนท คิง โคล ,ไมล์ เดวิด, โจบิม,นอร่า โจนส์ และใครอีกหลายคน

.........................................................

ผมเดินทางด้วยรถประจำทางและต่อเท้ามาถึงชายหาดในคืนวันเสาร์ราวห้าทุ่ม หลังจากที่
ทีโบน วงดนตรีที่ผมรักที่สุดเพิ่งเล่นจบไปไม่นาน

ก่อนเท้าสัมผัสทราย ก็ได้พบกับ นักดนตรีสองคน แต่งตัวกะมุกกะมอม หนวดเครายาวเฟ้ย ยืนถือกล่องกีต้าร์ ผมเดินเข้าไปทัก ว่าเขาเล่นแจ๊สด้วยหรือ

เขาทั้งคู่ตอบว่าไม่ มาเล่นดนตรีเพื่อชีวิตเปิดหมวกหาเงินใช้

ผมจำเขาทั้งคู่ได้ แต่จำชื่อไม่ได้

เขาก็จำผมได้ แต่จำชื่อผมไม่ได้

ผมรู้ว่าเขาทั้งคู่เป็นนักดนตรี และเขาทั้งคู่ก็รู้ว่าผมเป็นอาจารย์

แต่ก็ไม่ช่วยให้ใครจำชื่อใครได้

...................................................

เราทั้งหมด อาจารย์และนักดนตรีเพื่อชีวิต คือ คนผู้ใช้ชีวิตปักหลักอยู่หลังเวทีพันธมิตรด้วยกัน

สำหรับผม เมื่อร่ำลาและมองเท้าของคนทั้งคู่ลับหายไป สายตาก็ทอดไกลไปที่เวทีแจ๊สหน้าโรงแรมฮิลตัน สุดหรูหราอลังการ

เวทีใหญ่ๆแบบนี้ คงมีไว้สำหรับ นักดนตรีระดับดารา ผู้มีแฟนเพลงคับคั่ง

แต่สำหรับนักดนตรีทั้งคู่ เพียงเศษเงินที่ได้จากข้างถนนก็มากเกินพอ

เพราะเวทีแห่งจิตใจของเขากว้างใหญ่ กว่าชายหาดหัวหินนัก เขาทั้งคู่คือศิลปินแห่งโลกและพื้นดิน ผู้ก่อคุณประโยชน์แบบเงียบๆง่ายๆแต่ยิ่งใหญ่

เขาทั้งคู่ คือ โรนิน ซามูไรพเนจร ผู้ไร้สังกัด ค่าย ซึ่งออกตระเวณบรรเลงเสียงดนตรีให้กับประชาชนผู้ยากไร้ได้รับฟัง

เวทีของ โรนิน คือ โลกทั้งใบที่กว้างใหญ่มหาศาล ไร้กาลเวลา

คารวะจากใจ โรนิน นักดนตรี

............................

บุญรักษา ชีวาสดชื่น