เสรีภาพในการเดินทาง

ผมเป็นนักเดินทางตั้งแต่เด็ก เป็นมันโดยความริเริ่มของพ่อ แม่

ความจริง คือ ผมไม่ได้อยากเดินทางเลย

ตอนเด็กๆคงไม่มีใครไม่อยากอยู่กับพ่อและแม่ และแพ็กกระเป๋าออกท่องเที่ยวเดินทาง

ผมก็เหมือนกัน ผมอยากอยู่กับพ่อแม่ของผม แต่ผมบังเอิญเกิดมาเป็นนักเดินทาง มันก็เลยต้องเดินทาง

........

ผมเดินทางตั้งแต่ หกขวบ เดินทางไปยังจุดหมายของคนอื่น

จุดหมายที่วาดหวังโดยมายาคติว่าด้วย "เจ้าคนนายคน" หรือ "ความเป็นใหญ่เป็นโต"
อันเป็น ความฝันของชาวชนบท แบบ Local Thai Dream

ณ วันนั้น ผมยืนอยู่ ณ ที่แห่งใหม่ ในวัยที่ไม่รู้จักอะไร วัยหกขวบ ในที่แห่งใหม่
รู้สึกเหมือนไม่มีใครอยู่ในโลกเลยสักคนเดียว ผมเคยร้องไห้บ่อยๆ ในตอนเด็ก ร้องไห้เพราะเอาแต่ใจตัวเอง
กระจองอแง อยากได้ของเล่น อะไรเทือกนั้น แต่ครั้งนั้น เป็นครั้งแรก

ครั้งแรกที่น้ำตาไหล ด้วยความรู้สึกที่ว่า ไม่มีใครอยู่ในโลกใบนี้เลย
มีเราอยู่คนเดียว ไม่มีพ่อ แม่ หรือ มีก็คิดว่าทำไมพ่อและแม่ใจร้ายจัง

...............

นับแต่นั้น ผมก็มีโอกาสได้เดินทางบ่อยขึ้น ผมเริ่มมีจุดหมายของตัวเอง
ผมก็ไม่แน่ใจว่านั่นคือจุดหมายของผม หรือ ผมเพียงแต่ยึดเกาะจุดหมายที่พ่อ แม่และสังคมยัดเยียดให้

การอยู่คนเดียว การเดินทาง บางที เมื่อดูรูปลักษณ์ภายนอกมันก็มีหน้าตา คล้ายกับ เสรีภาพ จนแทบจะแยกความแตกต่างไม่ออก
แต่เนื้อในของมันแท้จริงนั้น แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ใครหลายคนในยุคสมัยแห่งความอ่อนล้า มักชอบออกท่องเที่ยวเดินทาง ไปตามจุดหมายต่างๆ
ไปตามภูเขา ทะเล สายหมอก แม่น้ำ ปราสาท ราชวัง หรือกระทั่งการเดินทางท่องเที่ยวในต่างประเทศ
พวกเขาเรียกสิ่งนั้น ว่า การเดินทาง ที่มักเคลื่อบแฝงความรู้สึกซาบซ่านระบาดในหัวใจ ที่เขาทั้งหลายเรียกมันว่า เสรีภาพ

สำหรับผม นักเดินทางในวัยเยาว์
ผมกัลบรู้สึกว่า การเดินทางกับเสรีภาพเป็นคนละเรื่อง
ผมเคยเดินทางไปโดยไม่เคยรู้สึกเลยว่า ผมมีเสรีภาพ

ผมรู้สึกแต่เพียงว่า ทุกเที่ยวเดินทาง มีแต่น้ำหนักของเหตุการณ์ ผู้คน ที่คอยบีบเค้นเร่งเร้าหัวใจ
น้ำหนัก คือ กรงขัง ที่ขังหัวใจ ของเราไว้ใน ความสุข เสียงหัวเราะ ความเศร้า งานรื่นเริง กระทั่ง ความเจ็บปวดร้าวราน
แล้วการเดินทางจะเป็นเรื่องเดียวกับเสรีภาพได้อย่างไร ผมเคยคิดเช่นนั้น


และแท้จริง การเดินทางมันนำเราไปพบกับเสรีภาพ หรือ กรงขังกันแน่
....................

สำหรับผมเสรีภาพไม่ได้เกิดจากการที่เราได้ออกท่องเที่ยวเดินทาง หรือการได้ทำอะไรตามใจตัวเอง
นั่น ไม่ใช่เสรีภาพ หรือมันถุกอาจเรียกผิดๆว่า เสรีภาพ ก็ได้
เพราะเสรีภาพที่แท้ต้องไม่ใช่ เสรีภาพ จาก บางสิ่งบางอย่าง เช่น เสรีภาพที่ได้รับจากการเดินทาง
ที่ผมว่ามันไม่ใช่เสรีภาพ เพราะมันต้องพึ่งพิงบางสิ่งบางอย่างก่อน ต้องมีเงื่อนไขบางอย่างเกิดขึ้นก่อน เสรีภาพจึงมาได้

เสรีภาพที่แท้ ต้องไม่ผ่านประตูใดๆ เงื่อนไข ใดๆ หรือ การเดินทางใดๆ

สำหรับผม บางที การเดินทางก็มีส่วนช่วยให้ผมสามารถสลัดคืน ความไร้เสรีภาพได้เช่นกัน
เพราะขณะที่ผมออกเดินทางอย่างเดียวดาย มันเป็นโอกาสอันดี ที่ผมจะได้นัดพบกับตัวตน

ตัวตนอันหมายถึง

ร่างกายที่สร้างขึ้นจากฝุ่นและความตาย แบบที่กฤษณมูรติ กล่าวไว้

ความคิดที่แล่นเข้าออกอยู่ในหัวสมองโดยไร้การควบคุม

สัญชาตญาณที่เร่งเร้าให้เราต่อสู้ หิว กระหาย และร้ายกาจ

หัวใจ อวัยวะอ่อนบางที่ไร้เสรีภาพ ที่ถูกหุ้มห่อไว้ด้วย นานาอารมณ์

...........

ในการเดินทาง อันแสนยาวนาน นับแต่เยาว์วัย
ผมพบว่า การเดินทางที่แท้จริง เริ่มที่ลมหายใจและการภาวนา

ลมหายใจที่พาเราไปเฝ้าดู และตามรู้ แรงแห่งธรรมชาติอันยิ่งใหญ่ที่สิงสถิตย์อยู่ในตัวเรา

ในการเดินทางกลับสู่ภายใน ผมก้มตัวลงต่ำๆ ค่อยๆถอยตัวเอง ออกมาจากตัวตน

สิ่งที่ผมพบ คือ เสรีภาพ

เสรีภาพที่ผนึกแนบแน่น เป็นเนื้อเดียว ในทุกย่างก้าวของการเดินทาง

ผมมีหน้าที่เพียงรักษา การรู้ ด้วยสติและลมหายใจ

ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้

...........

เมฆบ้า