รักออกแบบไม่ได้

คุณเคยมีความรักไหม ความรักของแต่ละคนคงไม่เหมือนกัน แต่มันก็คือความรัก ความรักของผม ผมไม่เรียกมันว่าความรักด้วยซ้ำไป ผมเรียกมันการพลี ดอกไม้แห่งความรักของผมมันไม่ได้บานง่ายๆ สิบปีมันจะบานสักครั้ง ผมไม่รู้ด้วยว่ามันจะบานเมื่อไร และเพื่อใคร จนเมื่อมันผลิดอกออกผลขึ้นมา มันก็ยากเกินจะควบคุม ดังนั้น ผมจึงไม่เคยมีความรักครั้งเล็ก มีแต่ความรักครั้งใหญ่ มันหยั่งรากลึกเกินกว่าจะควบคุมหรือขุดรากมันออกโดยง่าย ความรักมันพาเราไปพลี พาเราในทุกที่ ไปทุ่มเททุกอย่างที่เรามี ให้จนหมดแต่มันไม่เคยหมด มันยังคงเขย่าถอนหัวใจเรา แม้ว่าขาของเราจะขาดลงไป แต่หัวใจเราไม่เคยหยุดเต้น แม้ว่าเราจะเผชิญกับความเจ็บปวดมากมาย แต่ปากของเรายังภาวนาให้คนรักในดวงใจมีความสุข เวลาที่ผมรัก ผมขอแค่ให้คนที่เรารัก เห็นความรักในตัวเรา แม้ว่าเราจะไม่ได้มาครอบครอง แต่อย่างน้อยขอให้รู้ว่าเรา รัก ก็พอแล้ว ความเจ็บปวดจากการสูญเสีย หรือ ไม่ได้มา นั้นน้อยนัก มันไม่เท่ากับการที่ใครสักคนที่เรารักไม่เห็น ความรักของเรา เราไม่ได้เป็นสิ่งที่สมบูรณ์แบบ เรามีเวลาเข้มแข็งและอ่อนแอ สุขและทุกข์ แต่ความรักมันมากกว่าสิ่งนั้น ถ้ามันยัง มันก็ยังทำงานของมันไป เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันจะหยุดลงเมื่อใด ที่สำคัญเราไม่อาจรู้ ไม่อาจออกแบบมันได้เลย เราอาจดัดแปลงสัมพันธภาพแต่เราออกแบบความรักไม่ได้ เมื่อเรายังรักก็คือรัก แม้ลมหายใจสุดท้ายขาดช่วงลงไป ลมหายใจของเราก็ยังโชยกลิ่นใครคนนั้นออกมา ก็แค่ความรัก ก็ยังรัก ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น