ฟ้าร้าง
ฉันเคยท่องล่องไปในเวิ้งฟ้า
ลอยพัดพาตามสายลมระดมพัด
มีสายหมอกละอองเย็นคอยเปลี่ยนผลัด
มีทิวทัศน์ของดินดอนร้อนทุรณ
และแล้วเมฆก็ลอยล่องต้องนางฟ้า
แม่ก็มาโปรยตอกดอกไม้สน
มาเลี้ยงดูด้วยรักห่วงด้วยตัวตน
ด้วยความสนใจสมัครรักผูกพัน
ณ บัดนั้นเมฆแสนสุขสนุกสนาน
ลอยเบิกบานในเวิ้งฟ้าสรวงสวรรค์
มีน้ำทิพย์ชโลมรักทุกคืนวัน
มีเรื่องราวสารพันให้จันทร์จาร
แต่แล้วเมฆก็ต้องกลั่นตัวเป็นฝน
เพื่อโปรดปรนนิบัติดินทุกถิ่นฐาน
ไหลลงรดทั่วผืนแผ่นดินดาน
หลอมสายธารเป็นเนื้อเดียวกับเสี้ยวดิน
เมฆจึงร้างห่างฟ้านภาใส
หลงระเริงอยู่ในกระแสสินธ์
หลงหล่อเลี้ยงทุ่งหญ้าค่าผืนดิน
หลงลงกินทุรณดอนที่ร้อนรน
มาบัดนี้อาทิตย์เผาร่างกายแผด
พยับแดดก็หอบน้ำสู่ฟ้าฝน
ให้ระเหยกลับเป็นเมฆในบัดดล
มีปุยขาวละมุนปนอยู่บนฟ้า
ฟ้าจ้าฟ้าฟ้ายังกว้างอย่างเคยกว้าง
แต่ฟ้าร้างนางบนฟ้าข้าโหยหา
ด้วยรักกล่อมที่เคยกอดเคยเป็นมา
กลับร้างราจากฟ้าครามยามพลบเย็น
อาทิตย์ดับลาจากฟ้าฟาก
เมฆลอยจากนางบนฟ้าลับตาเห็น
ละล่องเรื่อยเอื่อยไปสายลมเย็น
ในความมืดแสงจันทร์เพ็ญคอยกล่อมนอน
............................
เมฆบ้า ณ บ้านนางฟ้า
No comments:
Post a Comment