เดิน

เดิน

ชีวิตผมกว่าค่อน คือการเดิน เดินไปบนถนนของชีวิต

บางขณะ อาจมีใครมาร่วมเดินด้วย ในสถานะต่างๆ ทั้งในฐานะ พ่อ แม่ คนรัก เพื่อน พี่ น้อง ครูบาอาจารย์

บางครั้งเราอาจคิดว่าเราเดินอยู่ในเส้นทางสายเดียวกัน แต่เชื่อเถอะว่าทุกคนล้วนมีเส้นทางของตนเอง เพียงแต่สายลมแห่งชีวิตอาจเพียงพัดพาให้เราเดินมาอยู่ใกล้ๆกัน เพื่อพบปะกันในสถานะต่างๆ

ผมเพียงแต่เดินไปบนเส้นทางของผม ซึ่งบางครั้งการที่ผมจดจ่ออยู่กับเป้าหมายบางอย่าง อาจทำให้ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่า กำลังเดินห่างออกจากใครหลายคน ในขณะเดียวกันก็อาจได้เพื่อนร่วมทางชั่วคราวเพิ่มขึ้นบนรายทางใหม่เช่นกัน

คุณที่รัก ผมมีเส้นทางเดินเฉพาะของผมที่แยกจากคุณๆทั้งหลาย เป็นเส้นทางเบี่ยงของชีวิตที่เราไม่อาจเจอมันได้ง่ายนัก

สำหรับผมเมื่อพบเส้นทางดังกล่าว ผมรู้แต่ว่าขามันต้องเดินไปในทิศทางนั้น

และเมื่อเส้นทางดังกล่าวเริ่มสิ้นสุดลง ผมเพียงคิดว่าทางเบี่ยงของชีวิตนั้น จะกลับมาเชื่อมโยงกับเส้นทางสายเดิมที่มีผู้คนคุ้นหน้า โดยเฉพาะเธอผู้แสนดี

แต่เมื่อผมเงยหน้าขึ้น กับพบเพียงความว่างเปล่า บนระยะทางก้าวต่อมาและต่อไป

ไม่มีสิ่งใดต้องเรียกร้อง นอกจากเดินมันต่อไป เพื่อการเดิน เดิน และก็เดิน

เดินไปบนวิถีของชีวิตที่บางครั้ง การได้มาซึ่งวิถี อาจหมายถึง การสูญเสียอะไรบางอย่างไป

ผมเพียงคิดว่าจะเดินต่อไป แม้ว่าฝุ่นควัน และความร้อน บนถนนของผมจะทวีอุณภูมิสูงขึ้นก็ตาม

แต่มันก็เป็นธรรมชาติที่มันมีวิถีการเคลื่อนตัว แปรปรวนของมัน

ผมเพียงแต่อยากให้ทุกคนมีความสุข และขอให้เธอมีความสุข

บางครั้งปณิธานที่ยิ่งใหญ่ เพื่อการดูแลมวลมนุษย์เพื่อนร่วมโลก อาจกลายเป็นการหลงลืมที่รดน้ำให้กับดอกไม้ที่แสนหอม

รอยยิ้มของผู้อื่นมากมาย ก็เพียงแค่รอยยิ้ม

น้ำตาที่อาบไหลในห้องเดียวดาย ก็เพียงแค่สิ่งที่สมควรจะเกิด

ถนนสายใหญ่ที่เราก้าวเดินเพียงชั่วคราว อาจหมายถึงการสูญเสียระยะทางในถนนสายเล็กที่น่ารัก

ทั้งนี้มันขึ้นอยู่กับสถานการณ์และจังหวะก้าวของชีวิต จะผลักดัน บิดผัน กระทั่ง เร่งเร้าให้เราเดินไปสู่ทิศทางใด

......................................

ตะวันตกดินแล้ว ความมืดแผ่ปลกคลุมไปทั่วผิวโลกซีกที่ผมอยู่

ผมเดินจากท่าพระจันทร์ ไปสนามหลวง จากสนามหลวงไปพระอาทิตย์ จากพระอาทิตย์ไปข้าวสาร จากข้าวสารไปราชดำเนิน ทอดตาเหม่อมองไปที่อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย

รถยนต์ส่วนตัวชั่วคราวแบบคิดเงิน พาผมกลับสู่ห้องเดียวดาย ไร้ชีวิต
ผมเพียงแต่สูดลมหายใจลึกๆ พลันเหลือบแลเจ้าหมีน้อย และคิดเป็นห่วงว่าจะไม่มีใครดูแลมัน

ผมคิดว่าผมหิวแล้ว และอาจจะพามันลงไปกินข้าวด้วย

....................................................

บุญรักษา ชีวาสดชื่น