Buddha Zen and Natural
เซน คือ ไม่มีอะไร แต่ก็ไม่ง่ายที่จะเข้าถึง
เซน ไม่มีอะไรให้เข้าถึง ก็แค่ถอดเสื้อที่เคยใส่
เซน คือ วิถีเดิม ของพระพุทธเจ้า
ธรรมชาติ คือ ศีล ของพระพุทธองค์ที่มีมาก่อน ศีลวัตรทั้งปวง
..................................
สิทธัตถะ นั่งสมาธิ ริมมหานที บนดิน แล้วเข้าถึง เซน
เมื่อลืมตา จึงเห็นดาวประกายพฤกษ์ส่องแสงสุกใสที่ปลายฟ้า
การเข้าถึง การบรรลุ มีมาก่อน ไตรปิฎก กองโต แปดหมื่นสี่พันพระธรรมขันธ์
................................
เซน คือ วิถีดั้งเดิม ที่สุด จึงไร้รูป ไร้อักษร
เซน ที่แท้ คือ บทสวดมนต์ที่ไร้เสียง
คือ คัมภีร์ ไร้อักษร
คือ รูปกาย ไร้ทรวดทรง
คือ รส ที่ไร้รส
คือ สัมผัส ที่ไร้รู้สึก
คือ จิตเดิมแท้ ที่ไร้จิต
..........................
พุทธะ เซน และ ธรรมชาติ
คือ ความเป็นหนึ่งเดียว ที่ไม่ได้อยู่ไกลสุดหล้าฟ้าเขียว
พุทธะ คือ องค์รู้ หาใช่ สิทธัตถะ ไม่
เซน คือ ความจริง หาใช่นิกาย ไม่
ธรรมชาติ คือ คลื่นแห่งพลัง ที่ปรากฏ เคลื่อนไหว หามีสิ่งใดจับต้อง
.....................................
ทั้งหมด ท่านต้องแสวงหาในใจท่าน ซึ่งเราทุกคนต่างมีศักยภาพเท่าเทียม
เมื่อท่านหาเจอ เสมอภาค ภราดรภาพ และสันติ ย่อมปรากฏในใจของพระพุทธเจ้านับล้านพระองค์
ดุจมวลดอกไม้ ที่สดชื่น ในยามเช้าบนฟากฟ้า แห่งเซน
..................................
บุญรักษา ชีวาสดชื่น
2 comments:
ผมเฝ้าสังเกตุดูหลายครั้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงนี้ หลังจากที่ยิ่งได้อ่านงานศึกษาแบบจริงจังของวิชาการฝรั่ง ตั้งแต่เรียนโทมาได้สักแป๊บนึง(ยังอ่อนแออยู่มาก)
คืองานศึกษา(studies) เป็นที่มาของความเห็นทั่วไปที่เป็น concrete opoinion สุดท้ายงานทั้งหลายก็เป็น one's
opinion of one's perception of one's cultures จนมันมักหลุดกรอบความ "จริง" ในความหมายของ ดิน สังขาร ขันธ์ แต่ภาวะการดำรงอยู่ของงานจำพวกนี้มีความสำคัญทางด้านวิถีและปฏิบัติ
เป็นนัยยะปัญหาทางตาน้ำของปัญญา เป็นประเด็นทวิลักษณ์ เป็นประเด็นrationalism
ประโยชน์ในแง่หนึงทำให้เราตรวจสอบ ทฤษฎีและผลปฏิบัติตามทฤษฎี
ส่วนพลังของจิต พลังของเซนก็ยืนอยู่อีกฝากหนึ่งของเหรียญ ทำงานศึกษาออกมาเป็นรูปธรรมได้ยากยิ่ง แต่ชัดเจนว่าจิตเป็นfoundationชั้นดีของพลังงานและการเข้าใจถึงต้นตอปัญหานานา
แต่ภาคปฏิบัติหากจะกล่าวโดยเฉพาะเจาะจงทำไม่ได้ ตง้องผ่านการกร่ำภายในอย่างหนักหน่วง และระบุชัดเจนไม่ได้ ทำให้เกิดได้แต่เพียง โกอัน หรือ วิปัสสนา ทั้งหลาย
เป็นประเด็นความชัดเจนทางวิธีการ
คุณสุวินัย ภรวิลัย-ปรมาจารย์เซน นักกลยุทธ์ หรือนักเศรษฐศาสตร์ก็แล้วแต่ เคยกล่าวไว้เมื่อครั้งนั่งลงเสวนากับคุณเสกสรรค์ ประเสริฐกุล และคุณไชยันต์ ว่านักอะไรก็ตามแต่จะมีความ "เป็น" หรือคิดว่าตนเป็นก็สุดแล้วแต่ เมื่อมานั่งคุยกันทำงานร่วมกันก็จะเจอจุดปะทะล้มโต๊ะ หรือหากไม่ปะทะก็เดินต่อไม่ได้ หรือเดินต่อได้ก็ไม่เต็มศักยภาพ
การบูรณาการตะวันออก ตะวันตก หากท่านผู็มีความสามารถทำให้มันเกิดขึ้นได้เราก็จะปัญญาของ
"โลก"
ผมขอเป็นนักศึกษา และตั้งศีล สมาธิ ภาวนา ประกอบกับการจิบวิสกี้ ฟังแจ๊ซ และอ่านเเฮอร์มัน เฮสเส ประกอบกับ คุนเดอรา
โปรดแจง โปรดแจง
วิชาการตะวันตก ขับเคลื่อนโลก จนร้าวระบม
โลภ สถาปนา บรรสัตว์ วิปริตสถาบัน
โกรธ สถาปนา ชาติชนิดคลั่งชาติ เกินกว่านิยมชาติ
หลง สถาปนา ระบอบวิทยาศาสตร์ฆ่าตัดตอนความจริง
ตะวันตก ขับเคลื่อนด้วยความคิดสองกระแส
กระแสหลัก เสรีทุนนิยม
กระแสรอง สังคมนิยมที่มองมนุษย์ชั่ว
ตรรกะตะวันตกจึงสุดขั้วสองข้าง
ในกระแสหลัก อาจมีนักคิดที่ "ดี" แต่ ถ้อยคำปรัชญาประดิษฐ์ ถูกพวกชั่ว เอาไปใช้
ในกระแสรอง อาจมีนักคิดที่ "ดี" มีเมตตา แต่แปรผันเป็นความสุดขั้ว
ใครชนะ คนนั้น คุม เค้น เขียนกฎกำหนดโลก
ตรรกะ วิธีคิด ตะวันตก จึงเปรียบดังปลาเน่า ปลาดีมีในเข่ง
ลองดูให้ดี วิทยาการตะวันตกก่อนหน้า ขับเคลื่อนบน
กฎ ของ นิวตัน จริงกระจิ๋ว
ยุคต่อมา ไอน์สไตน์ นะจังงัง เพราะไปส่องอะตอม เห็น ควาก นิวตรอน โปรตรอน วิ่งวุ่น จนคณิตศาสตร์กลายเป็น เกมส์อีมอญซ่อนผ้า
ตะวันตก นั้น พอมีดี นักปรัชญาตะวันตกที่ผม ชอบ ได้แก่ เซนท์ ออกัสติน ตอลสตอย และก่อกี้ เพราะพวกนี้เข้าขั้น ปรมัต
ต้องเข้าใจว่า ผมตี "ความชั่ว"ของตะวันตก
แต่เมื่อมันคละๆ ก็เทยกเข่ง แล้วมาเลือกคัดดู
ตะวันตก
ตะวันออก
คือ ความเข้าใจในการแบ่งแยกของผมที่หยาบไป
ตะวันตก ตีเฉพาะ ที่ตก
ตะวันออก เอาเฉพาะ ที่ออก
ตะวันตกปกครองโลก ด้วย "ชั่ว" เพียบพูนด้วยกิเลส
จนไม่อยากเชื่อ และเมื่อจะตี ตะวันตก ก็ต้องให้ยกกระบิ
อัน สงคราม จะรบโดยละเอียด มิได้ หยาบบ้าง แต่ตีให้ร่วง
หากยึดได้ทั้งทัพ
ก็ค่อยปล่อย เชลย สิ
แต่ที่แน่ๆ ไอ้นักคิดตะวันตกหลายหัว หัวขาดไปหลายคน
เบิกตัว คนดีของตะวันตก ชำแหละความคิด แล้วปล่อยตัวไป
สำหรับผม เซนท์ออกัสติน และ ตอลสตอย ได้รับการปล่อยตัว
แล้วท่านล่ะ แน่ใจในเชลยที่ปล่อยไปแล้วหรือ
แจงแล้ว แจงแล้ว
Post a Comment