วาระ เวลา

วาระ เวลา มิได้หมายถึง โมง ยาม ที่กำหนดเอาตามดวงตาวันหรือจันทรา แต่มันคือ จิตใจ ที่เคลื่อนคลี่กำหนดให้เราเดินไปทำบางสิ่งบางอย่าง บางการกระทำ มันมีเวลาเริ่มอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง ชีวิตมันใช่ของเราหรือ บางทีมันเหมือนการลื่นไถลลงในหุบห้วยเชี่ยวกราก เราถูกซัดสาดไปจนหมดเวลาแล้วเราอาจเจอกับลำธารไหลเรื่อยเย็นใจ วาระเวลา มันจึงเป็นกระบวนการผลัดเปลี่ยน ผลิดอก ดำรง และปลดเปลื้องตัวมัน ชีวิตเป็นสิ่งหมุนเวียน มิใช่เส้นตรง มันคือวังวนของอารมณ์ความรู้สึกที่พาเราไป พาเราทำ และพาเราเลิกลาจากมา ถ้อยคำมิได้สำคัญเท่าจิตใจ บางทีถ้อยคำมีไว้เพื่ออะไรบางอย่าง จงอย่าเชื่อถ้อยคำ แต่ให้เชื่อจิตใจตัวเอง ยามที่ต้องทนทุกข์เพราะใจมันยังอดทน แต่แล้ววันนึงใจอาจเคลื่อนคลายกลายเป็นอิสระ นั่นคือ หมด วาระ เวลา ชีวิตมีวาระ เวลาที่ต้องรุกเข้า คงอยู่ และถอยออก ยามถอยออกคือการผ่อนพัก ยามเลิกรา คือ อิสระ เพราะหมดวารเวลา สุดท้าย ความตายกำลังกินกลืนเราในทุกโมงยาม ไม่มีใครเหลือรอด ไม่มีสิ่งใดควรแค่การยึดถือ มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ