สงคราม สันติภาพ และสายน้ำ

สันติภาพเป็นสิ่งประหลาด หลายครั้งมันเกิดขึ้นผ่านสงคราม ในเยอรมนี ทุกวันนี้มีสันติภาพยิ่ง ใครจะเชื่อว่าประเทศที่สวยงามแห่งนี้ครั้งนึงคือผู้ก่อการยุทธครั้งใหญ่ในโลกถึงสองครั้ง ผมชอบปั่นจักรยานไปในชนบท มันสวยงาม มีทุ่งฮอพ บาร์เล่ย์ โบสถ์เล็กๆ น่ารัก ลำธารใสราวกระจก ผู้คนพึงใจกับการนอนอาบแดด ปล่อยให้เวลาไหลผ่านไปในอนันตกาล ความเร็วของโลก แท้จริงคือความเร็วของใจเราเอง การปล่อยเวลาให้ผ่านไป การหยุดให้แสงแดดได้อาบไล้เรือนร่าง ในโลกดิจิตมันคือความล้มเหลว แต่ในโลกแห่งความสุขมันคือศิลปะ สงครามก็มีในสภาวะที่เรียกว่า สันติ คือสงครามการแข่งขันชิงดีชิงเด่นกันในหมู่มนุษย์ สงครามในจิตใจ เมื่อการล่าไล่ไขว่คว้าบังเกิด เราได้นับหนึ่งแล้วกับสงครามไม่ว่ามันจะสิ้นสุดลงที่การนองเลือดหรือใหม่ ที่ยุโรปนั้น ผู้คนปากกัดตีนถึบกันมิใช่น้อย สภาวะอากาศในยามหนาวนั้นโหดร้ายเป็นอย่างยิ่ง นี่ละมังที่ชนอารยันทั้งหลาย จึงพากันไล่ล่าเมืองขึ้น แสวงหาน้ำมัน ถ่านหิน มาปรนเปรอความอุ่นแก่ตน ยามเย็นที่ระเบียงห้อง เมื่อผมมองไปยังทิศเหนือให้สบายใจเพราะเป็นทิศทางสู่ชนบท แต่พอมองไปยังทิศใต้ ใจจะเกิดความหนักขึ้นน้อยๆ เพราะนั่นหมายถึงการเรียน การอ่าน การค้นคว้า บางทีผมมองว่า การมีความรู้ กับ การมีความสุข มันเป็นคนละทิศทางเลย ชีวิตแบบเปรียบเทียบ ยามไม่มีเงินมาก ไม่มีความรู้อะไรมาก ใจสบายในยึดถือ ยามทรัพย์สินสมบูรณ์ ความรู้มากมาย ใจมิเคยได้พักเพลา ในสันติภาพก็มีสงคราม สงครามความรู้ ข้อมูลที่วิ่งวนในจิตใจและหัวสมอง ชีวิตในช่วงการแข่งขันมันเหมือนสายน้ำไหลย้อนกลับเข้าไปในแผ่นดิน มันต้องฝืนสภาวะและแรงเสียดทาน เหมือนปลาแซลมอนที่ว่ายขึ้นไปเหนือน้ำ อนิจจา ปลาเหล่านี้ ว่ายไปวางไข่ แล้วก็ ตายลง ชีวิตชาวบ้านที่พลโลกเยาะขัน ดุจสายน้ำไหลไปตามทางของมัน ไหลเอื่อยสู่ทะเล ช้าๆ และหลอมกลืนเข้ากับมหาสมุทร มันสวยงาม มีความสุขอันยิ่งใหญ่โอบล้อม สงคราม สันติภาพ สายน้ำ ใครเลยจะรู้รส ถ้ามิเคยลิ้มลอง

(ภาพ - เกาะเฟราเอิน คีมเซ บาเยิน)